καταπέτασμα

το (AM καταπέτασμα) [καταπετάννυμι]

καθετί που καταπετάννυται, που αφήνεται να απλωθεί, να πέσει από πάνω προς τα κάτω, παραπέτασμα, ή που χρησιμεύει για κάλυψη, σκέπασμα

νεοελλ.

φρ. «τρώω το καταπέτασμα»

α) (για αδηφάγους ή άρπαγες) τρώω πάρα πολύ

β) κατακλέβω κάποιον εκμεταλλευόμενος τη θέση μου ή τη σχέση μου με αυτόν

αρχ.

1. (στους Ιουδαίους) το παραπέτασμα τού ναού που διαχώριζε το άδυτο, τα «Άγια τών Αγίων», από τον κυρίως ναό

2. επιγρ. τραπεζομάντιλο.